Niedziela Zesłania Ducha Świętego rok A

Niedziela Zesłania Ducha Świętego rok A – Ewangelia (J 20, 14-23)

Zanurz się w inspirującej historii, która skłania do refleksji nad odwagą i jej wpływem na nasze życie. Posłuchaj opowiadania, który wciągnie Cię od pierwszych słów. Przedstawię historię nauczycieli, którzy stawiają czoło trudnościom i konsekwencjom swoich decyzji. Dowiesz się, jak jeden akt odwagi może zmienić losy wielu osób. Ta opowieść nie tylko odkrywa ludzką naturę, ale również ukazuje siłę wewnętrzną, która pozwala nam przetrwać nawet najtrudniejsze chwile.

Przekonaj się, jak małe kroki mogą prowadzić do wielkich zmian. Zainspiruj się historią księdza Manfreda, który odkrywa znaczenie odwagi w najbardziej nieludzkim miejscu na ziemi. Ta opowieść przywołuje pytania o nasze własne wybory i wzywa do odwagi, by spełnić nasze pragnienia.

Ks. dr Manfred Deselaers, ur. 19.05.1955 roku w Düsseldorfie (Niemcy), jest katolickim księdzem z diecezji Aachen (Akwizgran), a od ponad 30 lat mieszka w Oświęcimiu, pracuje w Centrum Dialogu i Modlitwy jako „duszpasterz u progu Auschwitz”.

Zapraszam na rozważanie na Niedzielę Zesłania Ducha Świętego rok A

Niedziela Zesłania Ducha Świętego rok A

Zastraszony opłatek

Zapraszam na szklankę dobrej rozmowy. W jednej ze szkół miało miejsce następujące wydarzenie: Nauczyciele co roku przeżywali wspólną wigilijkę, na której dzielili się opłatkiem. Jednak jedna z nauczycielek powiedziała, że nie życzy sobie takiego spotkania i okazało się, że cała rada pedagogiczna zrezygnowała ze spotkania opłatkowego, chociaż nauczyciele pokątnie mówili, że szkoda, bo była to dla nich bardzo ważna uroczystość. Mało tego, dochodziło do tego, że nauczyciele dzielili się opłatkiem poza tym spotkaniem, ukradkiem, gdzieś tam w sekretariacie u pani dyrektor, tylko żeby ta ich koleżanka się o tym nie dowiedziała.

Oczywiście, że ta osoba miała prawo nie uczestniczyć w opłatku, ale z jakiej racji jej oczekiwania zostały narzucone innym, którzy w dodatku nie mieli odwagi, by powiedzieć, że oni chcą się spotkać. Tą koleżankę mogli zaprosić, mogła razem z nimi usiąść, nie musiała się dzielić opłatkiem, albo mogła tylko skorzystać z posiłku, albo po prostu nie przyjść. To by już zależało od jej woli. Zabrakło nauczycielom odwagi. Potraktowali widocznie swoją wiarę jako obciach i wszyscy milczeli, a w sercu, w duchu myśleli co innego. Moi kochani, wśród darów, jakie daje Duch Święty, jest dar męstwa – wydaje mi się dziś jeden z najbardziej potrzebnych darów.

Odwaga w Auschwitz-Birkenau

Odwaga, męstwo jest nieodzowna także w wyznawaniu wiary, ale nie tylko. Niedaleko stąd, 30 kilometrów, jest były nazistowski obóz zagłady Auschwitz Birkenau. Pewnego razu zwiedzała obóz grupa licealistów tutaj z naszej diecezji. Po obejściu, po zwiedzeniu obozu, spotkał się z nimi ksiądz Manfred. To jest kapłan diecezji Aachen, który mieszka niedaleko obozu, działa w Centrum Dialogu i Modlitwy. Sam już urodził się po wojnie, ale jak mówi, swoją posługę w tym miejscu rozumie jako taki znak i działanie w tym kierunku, żeby ostatnie słowo w tym strasznym miejscu, piekle na ziemi, nie należało do nienawiści i zła, tylko do miłości. Pewnego razu właśnie ta grupa licealistów zakończyła zwiedzanie obozu. Ksiądz Manfred na zakończenie czeka na nich tam w Centrum Dialogu i pyta o ich przeżycia. A jedna z dziewczyn mówi: A może ksiądz by nam powiedział, jak ksiądz przeżywa swój pobyt w tym miejscu.

I wtedy ksiądz Manfred na chwilkę się zastanowił i mówi tak:

O, opowiem wam o takim jednym wydarzeniu, które na mnie tutaj w obozie zrobiło największe wrażenie. Tego nigdy nie zapomnę. Kiedy obóz odwiedziła grupa byłych więźniów, którzy byli świadkami wystąpienia i oddania się za bliźniego na śmierć głodową św. Maksymiliana. Ci starsi ludzie stanęli w tym samym miejscu, gdzie odbył się apel. Jeden mówi: Ja stałem tutaj. – Ja tutaj. – Ja stałem tam z tyłu, więc nic nie widziałem, tylko słyszałem, że jest jakieś zamieszanie. Kiedy Lagerführer Fritzsch wybierał po ucieczce więźnia na śmierć głodową kolejnych więźniów, to ci starsi ludzie wspominali to wydarzenie tak: – Ja się chciałem stać jak szpileczka, żeby mnie nie zauważył, żeby ten palec wskazujący padł wszędzie, ale nie na mnie.

Ktoś mówi: Ja bym chciał być w tym momencie szybą. Pamiętam te myśli. Chciałem się przezroczysty jak szyba, żeby jego wzrok nie natrafił na mnie. I nagle ktoś robi krok do przodu i mówi: Jestem księdzem katolickim, pójdę na śmierć za tego człowieka. I w tym momencie poczuliśmy niesamowitą siłę, niesamowitą moc. Ten Lagerführer Fritzsch, który był do tej pory bogiem na ziemi, stał się taki malutki. A ten ksiądz, którego nie wszyscy wtedy znali, stał się kimś tak wielkim. Zobaczyliśmy wielkość człowieczeństwa. Kiedy odchodził razem z innymi do bunkra głodowego, wszyscy skierowali wzrok w jego stronę. Mówią Ci więźniowie: Przeżyliśmy obóz prawdopodobnie dzięki temu, że to wydarzenie dało nam siłę.

Zobacz nasze inne publikacje podcastowe 🎧 👉  Diecezja na Podcastach

Dziękujemy że jesteście z nami i z nami rozważacie Liturgię Słowa jaką niesie Niedziela Zesłania Ducha Świętego rok A – Zanurz się w inspirującej historii, która skłania do refleksji nad odwagą i jej wpływem na nasze życie. Posłuchaj opowiadania, który wciągnie Cię od pierwszych słów. Przedstawię historię nauczycieli, którzy stawiają czoło trudnościom i konsekwencjom swoich decyzji. Dowiesz się, jak jeden akt odwagi może zmienić losy wielu osób. Ta opowieść nie tylko odkrywa ludzką naturę, ale również ukazuje siłę wewnętrzną, która pozwala nam przetrwać nawet najtrudniejsze chwile.

Módlmy się o dar męstwa – przykład św. Maksymiliana

Moi kochani: Męstwo! Jakie męstwo było potrzebne świętemu Maksymilianowi! Duch Święty daje zawsze na czas swoje dary. Ktoś to pięknie powiedział, ja to lubię powtarzać: Kto jest najbardziej punktualny na świecie? Łaska Boża, bo ona się nigdy nie spóźnia. Moi kochani, przygotowując kiedyś referat o św. Maksymilianie skontaktowałem się z panią Teresą, która pracuje w archiwum, jest historykiem w obozie, w muzeum i pytam o takie szczegóły, bo słyszałem, że wystąpienie ojca Maksymiliana było szczególne pod wieloma względami. Na przykład, że to był jedyny więzień, do którego Lagerführer zwrócił się: „Sie”, czyli „Proszę pana”. Albo że to był jedyny przypadek, kiedy więzień pertraktował z esesmanem i co prawda tak straszną rzecz uzyskał, ale jednak coś wyprosił, że pójdzie na śmierć za kogoś. Słyszałem też, że święty Maksymilian był ostatnim więźniem, razem ze swoimi współbraćmi, którzy w tym momencie zginęli w bunkrze głodowym i potem już takiej śmierci nikomu nie wymierzono. I ta pani mówi: Proszę księdza, być może tak było, ale raczej nie.

Pewnie zdarzały się takie przypadki, że więzień coś pertraktował i uzyskał to, co chciał. Być może esesman powiedział do kogoś per „Pan” czy „Pani” i po Maksymilianie pewnie inni więźniowie też ginęli śmiercią głodową. Ale dlaczego ksiądz idzie w tym kierunku? Przecież samo wystąpienie ojca Maksymiliana w tym miejscu, gdzie każdy chciał ratować swoje życie, gdzie każdy marzył o tym, by zjeść skibkę twardego chleba razowego, żeby przeżyć dłużej jedną godzinę i ta decyzja, że pójdę na śmierć za brata, ona sama w sobie jest tak niezwykła, tak szczególna, że nie trzeba dodatkowych okoliczności, by podkreślić jej znaczenie. Moi kochani: Męstwo. Prośby dzisiaj wszyscy razem o dar męstwa, by w dzisiejszym świecie nie zabrakło nam nigdy odwagi. Wśród tych darów, które daje Duch Święty, jest właśnie ten dar, który pomaga nam przejść przez życie. A przyznacie, że męstwo, odwaga jest potrzebna każdego dnia i to nawet kilka razy na dzień. Pan z wami. Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty. 

🟢 👨‍🍳👉 Jak przygotować OWIES na WIELKANOC 

🟢 🍰 PRZEPIS NA BARANKA WIELKANOCNEGO – przepis na biszkopt 

Powitania i podziękowania 🙂

A teraz małe postscriptum do tego, co zostało powiedziane: Otóż to powiedzenie ta fraszka, że „Łaska Boża jest najpunktualniejsza na świecie, bo ona się nigdy nie spóźnia”, została mi przekazane przez księdza Piotrka Górę, producenta naszych filmików, który gdzieś w czasie rozmyślania w seminarium zaczął nagle takie myśli sobie zapisywać. I ma ich na tyle, że być może kiedyś uda się wydać jakąś ciekawą książeczkę. Ja go do tego zachęcam, bo one są naprawdę bardzo fajne i takie trafne.

Druga rzecz: Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, za to, że dzielicie się swoimi przeżyciami z nami. Pytacie, jak ma wyglądać ta modlitwa za młodych o powrót do Kościoła. Otóż ja mam takie doświadczenie, swoje własne, że jeśli o coś codziennie się modlę i to nie musi być długa modlitwa, np. w Nieszporach do tych próśb, które są na zakończenie, zawsze dodaję jakąś stałą prośbę w intencji dla mnie ważnej. To naprawdę jeszcze się nie zdarzyło, żeby Pan Bóg mi tego nie dał, nie wysłuchał tej modlitwy skutecznie. I myślę, że jeżeli modlimy się o taką rzecz, jak powrót młodych osób do Pana Boga, do Kościoła i będziemy to czynić codziennie, może to być taki akt strzelisty, taka prośba: Panie Boże, spraw, żeby młodzi, mogę w imię nawet bliskich osób, wrócili do Ciebie, żeby uwierzyli, żeby odnaleźli Cię w swoim życiu, to myślę, taka modlitwa krótka, ale codzienna, systematyczna przyniesie owoce.

Dalej szukamy hasztaga, nazwy, żeby tę akcję tak w sposób taki trafny i chwytliwy zatytułować. Zobaczymy, czy nam się uda. I moi kochani, dzięki za subskrypcje, za to, że jesteśmy razem – naprawdę wszystkim za wszystko: Serdeczne Bóg zapłać! 

🟢 👨‍🍳👉 Zerknij na nasze filmy kulinarne 🍰 PRZEPIS NA SZYBKIE CIASTO 

Podcast @Dopowiedzenia

„Dopowiedzenia” wkroczyły w kolejną fazę, rozpoczął się kolejny sezon. Ten nowy sezon „Dopowiedzeń” związany jest ze encykliką rewolucyjną, encykliką papieża Franciszka „Laudato si”. Po raz pierwszy w historii Kościoła cały dokument w randze encykliki poświęcony jest tak ważnemu problemowi społecznemu, życiowemu, jak ratowanie świata. Moi kochani, proszę się nie przestraszyć i do końca wysłuchać, kiedy jeden z rozmówców powie, że papież tą encykliką wyprowadził, ludzi z Kościoła. Wyprowadził – mówi ten ksiądz – w takiej formie, że to, co przeżywamy, czego doświadczamy w Kościele, wyprowadzamy na zewnątrz, żeby o tym świadczyć w świecie. „Dopowiedzenia” do „Laudato si”, tej nowatorskiej encykliki, zapowiadają się bardzo ciekawie, bardzo atrakcyjnie. Zapraszam.

Zapraszamy na @Dopowiedzenia

1. czytanie (Dz 2, 1-11)

Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku.

Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Psalm (Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30))

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Błogosław, duszo moja, Pana, *
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją *
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym Duchem, *
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Niech chwała Pana trwa na wieki, *
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja, *
będę radował się w Panu.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

2. czytanie (1 Kor 12, 3b-7. 12-13)

Duch Święty źródłem jedności chrześcijan

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:

Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus».

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.

Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem.

Aklamacja (-)

Alleluja, alleluja, alleluja

Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych
i zapal w nich ogień swojej miłości.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia (J 20, 19-23)

Weźmijcie Ducha Świętego

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

Niedziela Zesłania Ducha Świętego rok A/B/C

Czytania Liturgiczne pochodzą z Lekcjonarza wydanego przez: Wydawnictwo Pallottinum