29 Niedziela Zwykła rok A – Ewangelia (Mt 22, 15 – 21)
Zastanawiałeś się kiedykolwiek nad granicą między tym, co boskie, a tym, co cesarskie w Twoim życiu? Czy jesteś pewien, że w każdej chwili stoisz po właściwej stronie? Zapraszam do wysłuchania refleksji na temat ewangelicznej mądrości Jezusa, konfliktów wewnętrznych i odwagi w obronie prawdy. Historia Tomasza More’a, sceny z metra z filmu „Incydent” oraz osobista relacja do Boga – to tylko niektóre z tematów, które poruszamy. Odkryj głębię swojego powołania i to, co naprawdę jest wartościowe w Twoim życiu.
Zapraszam na rozważanie na rozważanie na 29 Niedzielę Zwykłą rok A, pod tytułem Do kogo należysz?
Intro
Czyj obraz jest odbity w Tobie? Czyj obraz, kto odbił swój obraz w tobie? Jestem stworzony na obraz Boga, na obraz Boży. Moi kochani, właśnie to jest niesamowicie pocieszające. Ja sobie to dzisiaj uświadomiłem. Zapraszam na szklankę dobrej rozmowy.
Nie oddawaj cezarowi tego co Boskie
Zdanie z dzisiejszej ewangelii należy do tych wypowiedzi Jezusa, które przeszły na stałe do naszego języka i do naszej kultury: „Oddać co cesarskie Cezarowi, a co boskie Bogu”. Dlaczego Jezus nie udzielił prostszej, takiej bezpośredniej odpowiedzi na pytanie faryzeuszy? Ponieważ przejrzał ich intencje. Chyba po raz pierwszy faryzeusze, którzy nienawidzili Rzymian i zwolennicy Heroda, którzy kolaborowali, tak jak ich król, z Rzymianami, weszli w jakąś wspólnotę, by zaatakować Jezusa. Zawiązali niecny sojusz, żeby wystawić Jezusa na próbę.
Pan Jezus jednak przejrzał ich intencje i mówi: Obłudnicy, dlaczego to robicie? Dlaczego chcecie Mnie wystawić na próbę? Pan Jezus znakomicie wybrnął z tej pułapki. Chcieli Go usidlić – tak to ujmuje greckie słowo w ewangelii. Chcieli Go złapać w pułapkę. Czasami jednak człowiek staje w takiej sytuacji, że nie da rady tak wybrnąć, jak Jezus w tej chwili. Zresztą Pan Jezus później przyzna: „Jestem Królem” i już przed śmiercią na krzyżu wprost objawi całą prawdę o sobie.
Zobacz nasze inne publikacje podcastowe 🎧 👉 Diecezja na Podcastach
Historia Tomasza More’a
Moi drodzy, bardzo znamienna jest historia Tomasza More’a, przyjaciela króla Henryka VIII, który był kanclerzem Anglii. I to nie tylko ta historia i losy Tomasza Morusa, Tomasza More’a związane z jego śmiercią świadczą o jego wielkości. Ale był to jeden z najwybitniejszych myślicieli w historii Europy, w historii świata, autor wielu dzieł, które przeszły do historii. W pewnym momencie, kiedy król zażądał zgody Stolicy Apostolskiej na kolejny ślub z Anną Boleyn, a potem wiemy, że tych żon miał o wiele więcej, a papież się nie zgodził, król ogłosił się głową Kościoła w Anglii i zażądał, by wszyscy poddani, a zwłaszcza najbliżsi współpracownicy, uznali tę jego supremację. Tomasz More, pomimo, że był przyjacielem króla, nie zgodził się na to. I w pewnym momencie, w jednej chwili miał przeciwko sobie króla, cały jego dwór, wszystkich współpracowników, episkopat i najbliższą rodzinę.
Kiedy był w twierdzy Tower, oczekując na wykonanie wyroku śmierci, jego córka, Małgorzata próbowała go od tego odciągnąć i stąd zachowały się listy Tomasza More’a – wymiana korespondencji z jego córką, Małgorzatą. I ona go prosi: Tato, nie rób tego, ocal swoje życie. On zadaje jej w kolejnym z listów pytanie: A powiedz mi, gdybym tak uznał tę wyższość króla nad Kościołem, ile bym miał jeszcze życia przed sobą? – Może jakieś 20 czy 30 lat. – A czy warto dla tych marnych 30 lat tracić całą wieczność? Moi kochani, Tomasz More przeszedł do historii jako ten, kto odpowiedział na pytanie, komu należy oddać chwałę i komu przyznać prawdę w sytuacji, kiedy to, co cesarskie zażądało, rościło prawo do tego, co boskie. I mówi się, że pewnego dnia król Henryk VIII z tą swoją żoną w ten sposób poślubioną – Anną Boleyn, stanął na tarasie swojego pałacu. Było piękne rozgwieżdżone niebo, piękna noc i król wskazując na gwiazdy mówi: Anno, popatrz, jakie to niebo jest piękne. I wtedy padła odpowiedź: Tak, mężu, ale to już nie dla nas.
Dlaczego nie stanąłeś przy mnie?
A ja, jaką postawę przyjmę w sytuacji, kiedy nastąpi konflikt między tym, co boskie, tym, co należy się Bogu, a tym, co cesarskie? Moi drodzy, jest taki film z 1967 roku pod tytułem „Incydent”. Ten film czarno biały można zobaczyć w całości na YouTubie. Wszystko dzieje się w jednym z przedziałów pędzącego metra. Jest ten przedział pełen pasażerów i do tego przedziału wchodzi dwóch pijanych młodych mężczyzn i w jednym momencie terroryzują dokładnie wszystkich pasażerów. Mimo że jest ich tylko dwóch, a pasażerów cały przedział, pasażerowie są jakby sparaliżowani, jakby bezradni. I ci najpierw zabierają zegarki, biżuterię, atakują, poniewierają tych pasażerów. Wszyscy milczą. Nawet dwóch żołnierzy, którzy tam siedzi, nie wiedzą, co robić. Jeden żołnierz elegancki, w wyprostowanym mundurze, oficer z medalami, a drugi młody żołnierz gdzieś tam ranny, być może na jakiejś wojnie, która wtedy się toczyła ze Stanami Zjednoczonymi i ręka w potężnym gipsie na temblaku.
Nagle jeden z tych mężczyzn, z tych atakujących podchodzi do kobiety, która – obok niej siedzi jej mąż i trzyma na ręku małe dziecko i chce jej wyrwać z ręki to niemowlę. Ten żołnierz z ręką w gipsie wstaje, przewraca jednym ciosem tego opryszka. Drugi mężczyzna, drugi gangster zaczyna uciekać. Ten go dopada i go nokautuje. Jest ranny, bo zostaje dźgnięty nożem i podchodzi do niego ten oficer w czyściutkim garniturze, żeby mu pomóc. I wtedy słyszy jego pytanie.
Ten żołnierz z ręką w gipsie mówi: A ty, dlaczego nie stanąłeś przy mnie? I można sobie zadać pytanie, czy przypadkiem w moim życiu kiedyś nie dojdzie do tego, że Jezus da mi to pytanie: A ty, kiedy trzeba było dać świadectwo, dlaczego nie stanąłeś przy Mnie? Bo nieraz tak się wydaje, że właśnie w tym konflikcie między tym, co cesarskie, a tym, co należy się Bogu, przyjmujemy bierną postawę wtedy, kiedy trzeba dać świadectwo – z kulturą, z miłością wobec bliźniego, który myśli inaczej niż my, ale asertywnie – jak to dzisiaj mówimy językiem psychologii, ze spokojem dać świadectwo, po której stronie staję. Moi kochani, jeszcze jedna rzecz.
Czyj jest ten obraz?
Kiedy Jezus usłyszał to pytanie, czy trzeba płacić podatek, kazał pokazać monetę i mówi: Popatrzcie, czyj tu jest obraz odbity? Czyj to obraz? – No, Cezara. I wtedy pada to: „Oddajcie więc Cezarowi to, co do niego należy, a Bogu to, co należy do Boga. Kiedy Jezus patrzy na mnie, na ciebie, pyta: Czyj obraz jest odbity w tobie? Czyj obraz? Kto odbił swój obraz w tobie? – No jestem stworzony na obraz Boga, na obraz Boży.
Moi kochani, właśnie to jest niesamowicie pocieszające. Ja sobie to dzisiaj uświadomiłem, że we mnie jest obraz Boga, więc nie należę do Cezara, nie ma we mnie obrazu Cezara. Jest obraz Boga. Należę do Boga. I myślę, że przyjemnie jest żyć z taką świadomością, że w całości, całym sobą, wszystkim, czym jestem, należę tylko i wyłącznie do Boga. Jestem Jego własnością.
Pan z wami. Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec i Syn, i Duch Święty. Moi kochani, dzięki, że jesteście z nami. Wszystkim, którzy starają się o szklankę dobrej rozmowy, dziękuję za cierpliwość. Tak się składa, że ten tydzień mamy bardzo pracowity, ale ksiądz Piotr panuje nad sytuacją i szklanki na pewno dojdą do każdego, kto się o nie stara.
Kolejny odcinek „Dopowiedzeń” dotyczy zasadniczej kwestii. Tyle dzisiaj mówi się o zrównoważonym rozwoju. Czy rzeczywiście mój rozwój jest harmonijny? Czy przypadkiem nie jest tak, że w tym całym pędzie, uczestnicząc w mainstreamie, starając się o korzystanie z dóbr tego świata, z rozwoju cywilizacyjnego, nie zapominam o tej najważniejszej sferze, którą mam rozwijać, czyli o rozwoju duchowym? Takie przypomnienie jest na wagę złota.
🟢 👨🍳👉 Zerknij na nasze filmy kulinarne 🍰 PRZEPIS NA SZYBKIE CIASTO
Podcast @Dopowiedzenia
Witamy po wakacjach i zapraszamy do kolejnych odcinków dopowiedzeń. Dziś wraz z papieżem Franciszkiem kilka ważnych pytań dla jakości naszego życia.
Zapraszamy na @Dopowiedzenia
Kto nad kim ma władzę, człowiek nad technologią czy technologia nad człowiekiem? Jak odnaleźć się w świecie technologii, która posiada ogromną moc? Kto lub co określa moje istnienie? Jakie miejsce w tym wszystkim zajmuje przyroda? O świecie technokratycznym i istnieniu człowieka z papieżem Franciszkiem. Zapraszamy! Laudato Si pkt. 101 – 114
Spotkanie rodzi myślenie. Spotykamy się, by rozmawiać na ważne dla nas tematy. Myślimy, że dla Ciebie również staną się ważne. Zapraszamy!
Ks. Mateusz & Ks. Piotr #dopowiedzenia #katechizm #diecezjabielskożywiecka 👍
🙏 Polecamy też kanał @bp Roman Pindel i spotkania poświęcone Biblii 🙂
1. czytanie (Iz 45, 1. 4-6)
Król Cyrus narzędziem Boga
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Tak mówi Pan o swym pomazańcu, Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.
Przez wzgląd na mego sługę, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nadałem ci twój tytuł, bardzo zaszczytny, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że poza Mną nie ma nic. Ja jestem Pan i nikt poza Mną».
Psalm (Ps 96 (95), 1 i 3. 4-5. 7-8. 9 i 10ac (R.: por. 3))
Pośród narodów głoście chwałę Pana
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
Pośród narodów głoście chwałę Pana
Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały, *
budzi trwogę najwyższą, większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą, *
Pan zaś stworzył niebiosa.
Pośród narodów głoście chwałę Pana
Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.
Pośród narodów głoście chwałę Pana
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku, *
zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.
Pośród narodów głoście chwałę Pana
2. czytanie (1 Tes 1, 1-5b)
Paweł dziękuje Bogu za wiarę, nadzieję i miłość Tesaloniczan
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój!
Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym, Jezusie Chrystusie.
Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się samym tylko słowem, lecz mocą i działaniem Ducha Świętego oraz wielką siłą przekonania.
Aklamacja (Por. Flp 2, 15d. 16a)
Alleluja, alleluja, alleluja
Jawicie się jako źródło światła w świecie,
trzymając się mocno Słowa Życia.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ewangelia (Mt 22, 15-21)
Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?»
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!» Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?» Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
Czytania Liturgiczne pochodzą z Lekcjonarza wydanego przez: Wydawnictwo Pallottinum
