Niedziela Chrztu Pańskiego rok C

Niedziela Chrztu Pańskiego rok C (Łk 3, 15-16.21-22)

Czy wiesz że na śląsku historia Kopciuszka – wydarzyła się naprawdę? W XIX wieku Godula, znany jako jeden z najbogatszych przemysłowców Górnego Śląska, był człowiekiem o odrażającej powierzchowności, której towarzyszyły blizny na twarzy. Mimo swego bogactwa, Godula żył w izolacji, a jego otoczenie unikało kontaktu wzrokowego z nim z obawy i lęku.

Przełom w jego życiu nastąpił, kiedy do jego domu przybyła biedna wdowa z sześcioletnią córką Joasią. Dziewczynka, jako jedyna, odważyła się spojrzeć Goduli w oczy i obdarzyć go szczerym uśmiechem. Ten niewielki gest bezinteresownej miłości poruszył serce przemysłowca, który postanowił przepisać cały swój majątek Joasi. Aby nikt nie kwestionował jego decyzji, Godula poddał się badaniu psychiatrycznemu i notarialnie przekazał dziewczynce swoje posiadłości i bogactwa.

Podsumowując, historia Joasi Gryzik to nie tylko opowieść o przemianie z biedy do bogactwa, ale także o duchowym rozwoju i wdzięczności. To przypomnienie, że nasze życie, choć nie zawsze sprawiedliwe, daje nam szansę na miłość i dobroć. Warto, abyśmy sami potrafili docenić to, co mamy, i dzielili się dobrem z innymi, tak jak uczyniła to Joanna Gryzik.

Kopciuszek ze Śląska

Zapraszam na Szklankę Dobrej Rozmowy. Wszyscy znamy bajkę o Kopciuszku. Ta historia wydarzyła się naprawdę. Karol Godula to człowiek, który przyczynił się najbardziej do rozwoju technicznego i gospodarczego Górnego Śląska. XIX-wieczny przemysłowiec miał niesamowity majątek. Był prawdopodobnie najbogatszym człowiekiem na Śląsku. Jego powierzchowność, a zwłaszcza wygląd, były odrażające. Był zeszpecony, miał na twarzy blizny. Jego pracownicy, domownicy unikali nawet zetknięcia swojego wzroku z nim, ponieważ bali się go. Był człowiekiem wręcz demonicznym. Pewnego razu wieczorem do domu, pałacu właściwie, Karola Goduli, zapukała biedna kobieta ze swoją córką, Joasią. Dziewczynka miała sześć lat. Kobieta była wdową w skrajnej nędzy. Chciała oddać dziewczynkę swojej przyjaciółce, która pracowała w domu Karola Goduli.

Karol Godula pewnego razu siedział w swoim fotelu. Nagle do pokoju nieoczekiwanie wbiega mała Joasia, właśnie ta dziewczynka. Wszyscy są przerażeni, co się będzie działo. Dziewczynka podbiega do niego i robi coś, czego nikt nie miał odwagi zrobić. Uśmiecha się i patrzy mu prosto w oczy. Wszyscy są przerażeni, jaka będzie reakcja Karola Goduli. On sam również dziwi się temu, co widzi, ale na jej uśmiech odpowiada lekkim uśmiechem. Po raz pierwszy w jego oczach pojawił się jakiś błysk i do kogoś się uśmiechnął. Okazało się, że ta Joasia, Joasia Gryzik, bo tak się nazywała, była jedyną osobą w tym pałacu, która potrafiła okazać mu bezinteresowną miłość. Do tej pory, jeśli ktoś powiedział mu miłe słowo, czy lekko się uśmiechnął, to tylko z wyrachowania, żeby coś uzyskać. Karol Godula wyczuł, że mała Joasia naprawdę go polubiła.

I stała się rzecz niesamowita. Proszę sobie wyobrazić, że ten najbogatszy człowiek na Śląsku cały swój majątek przepisuje Joasi Gryzik, sześcioletniej dziewczynce. Przedtem udaje się do psychiatry, poddaje się badaniu, żeby uzyskać zaświadczenie o stanie zdrowia psychicznego, by nikt z jego krewnych nie podważył testamentu, a następnie notarialnie przepisuje Joasi wszystko, co posiada.

I tak sześcioletnia dziewczynka, która żyła w skrajnej nędzy, oddana na wychowanie, staje się właścicielką kilku miejscowości, w tym Sząbierek, Goduli, Bobrku, Orzegowa. Otrzymuje 40 kopalń węgla kamiennego, 19 kopalń galmanu, czyli rudy cynku, kilka hut, 70 tysięcy hektarów pola i 2 tysiące hektarów lasu. W jednej chwili otrzymuje wszystko. A to jeszcze nie koniec tej historii. Chociaż Karolowi Goduli nie udało się nigdy, a bardzo tego pragnął, otrzymać tytułu szlacheckiego, Joanna Gryzik od cesarza Fryderyka Wilhelma IV Hohenzollerna otrzymuje godność szlachecką i z Joasi Gryzik zostaje hrabiną Joanną Gryzik von Schomberg-Godulla. Wkrótce potem poznaje hrabiego Hansa Ulricha Schaffgotscha. On ma 27 lat, ona jest o wiele młodsza. Zawiera związek małżeński. Stają się dobrym, kochającym się małżeństwem, mają dzieci, potomstwo.

Ale to też nie jest jeszcze koniec tej historii. Najpiękniejsze dopiero nas teraz czeka. Okazuje się, że Joanna Gryzik potrafiła być wdzięczną za to, co otrzymała. Mało kto podjął i założył tyle fundacji, co ona. Zbudowała kilka kościołów, w tym w Szombierkach, w Bobrku, Orzegowie i jeszcze innych miejscach. Budowała szkoły, sprowadziła siostry zakonne do prowadzenia ochronek, zbudowała szpitale, w tym szpital w Goduli. Dla swoich pracowników założyła kasę samopomocową, żeby mogli ratować się ubóstwie. I prochy, doczesne szczątki Karola Goduli, które do tej pory spoczywały na cmentarzu we Wrocławiu, ekshumowała i przeniosła do kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szombierkach. Dlaczego dziś, w dniu uroczystości Chrztu Pańskiego ta historia?

Zapomniany klucz do szczęścia – wdzięczność

Otóż czytamy dzisiaj list św. Pawła do Tytusa: Ukazała się światu łaska niosąca zbawienie. Ta dobroć i miłość Boga nie są wyjednane przez nasze sprawiedliwe uczynki, ale zostały nam dane darmo, z Jego miłosierdzia. Otrzymaliśmy o wiele większą godność niż Joasia z historii o śląskim Kopciuszku. Dzisiaj, kiedy Jezus wchodzi do Jordanu, odzywa się głos Boga Ojca: Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie. I te słowa Pan Bóg wypowiada wobec każdego z nas. Każdy z nas jest ukochanym dzieckiem Pana Boga. To jest największa godność, jaka może spotkać człowieka na świecie. Prezydent Stanów Zjednoczonych czy ktokolwiek, o kim byśmy pomyśleli, nie ma takiej godności jak bycie dzieckiem Boga. Ta dziewczynka, która została obdarowana w sposób zupełnie niezasłużony taką miłością i tyle dóbr otrzymała od swojego dobrodzieja, potrafiła przeżyć to i być wdzięczną. Ta wdzięczność zaowocowała w jej życiu takimi gestami miłości. Czy ja potrafię cieszyć się tym, kim jestem? Czy potrafię swoim życiem odpowiedzieć Panu Bogu na to, że w sposób zupełnie przeze mnie niezasłużony uczynił mnie swoim dzieckiem – swoim synem, swoją córką.

Ale ma pan (zajefajne) ładne przebranko

Miałem w tym roku to szczęście, że mogłem w Bielsku-Białej przewodniczyć Mszy świętej, wygłosić kazanie i potem wziąć udział w Orszaku Trzech Króli. Szliśmy w tym Orszaku obok prezydenta miasta i nagle podchodzi do mnie jakiś starszy pan, tak przyłącza się, patrzy i mówi: O, bardzo ciekawe, piękne przebranie. Gdzie Pan je zdobył? Mówię: To nie jest przebranie, ja rzeczywiście jestem księdzem. Ten pan myślał, że na Orszaku Trzech Króli wszyscy są przebrani, w tym ja mam przebranie księdza. No, wszyscyśmy się roześmiali, ten pan przeprosił, rzeczywiście tak myślał.

I potem na rynku, kiedy mogłem jeszcze zwrócić się do zebranych osób, a był rzeczywiście tłum, bo myślę, że około półtora tysiąca osób spokojnie mogli uczestniczyć w tym bielskim Orszaku Trzech Króli, opowiadam tę historię, że podszedł pan, że myślał, że to jest moje przebranie i mówię: Ale kiedy patrzę na was w tych koronach, to również nie jest tylko przebranie. Każdy z was ma godność królewską. Każdy z nas jest ukochanym dzieckiem Boga. Pan Bóg obdarza nas nieskończoną miłością.

Moi drodzy, właśnie to doświadczenie, przeżycie tego jest bardzo ważne. Tak wielu z nas czuje się niekochanych, niechcianych, może za dużo powiedziane, ale odczuwamy głód miłości. Przeżycie tego, że jestem naprawdę kochany przez Boga nieskończoną miłością, że ogrzewają mnie płomienie Jego miłości, ma zasadnicze znaczenie dla całego mojego życia.

Pragnienia głęboko w Tobie

Moi kochani, jest taka przepiękna baśń Hansa Christiana Andersena pod tytułem „Brzydkie kaczątko”. Kaczka wysiaduje jajka, jedno z nich jest jakieś większe niż inne, ale okazuje się, że z tego największego jajka wykluwa się najbrzydsze kaczątko. Od razu spostrzegają to jego bracia i siostry, zaczynają go dręczyć, dziobać, szczypać, jest niechciany, niekochany. To brzydkie kaczątko potem ma takie perypetie, że tuła się po całym świecie. Nawet w jednym momencie jest taka wstrząsająca chwila, kiedy o mało nie zginął z rąk myśliwych. Potem ląduje w gospodarstwie wraz z kurą o krótkich nogach i kotem. Jedna rzecz go dziwi, nie może tego zrozumieć I ci, którzy go otaczają, również tego nie rozumieją – dlaczego kiedy myśli o wodzie, o trzcinie, o tataraku, w jego sercu odzywa się jakieś pragnienie, jakiś głód. I Cała tajemnica wyjaśnia się dopiero na wiosnę, kiedy przypadkowo przegląda się W tafli jeziora. I nagle zaskoczone kaczątko widzi, że jest większe niż do tej pory, niż myślało. Po raz czy widzi swoje odbicie w lustrze wody – że ma przepiękne skrzydła, smukłą postać i jest łabędziem. I wtedy przeżyło niewysłowione szczęście i radość. Pięknie kończy się ta opowieść – dołącza do łabędzi. Dzieci wołają: Przybył nowy łabędź. Jest najpiękniejszy ze wszystkich łabędzi! Biorą chleb, bułkę – rzucają do wody, niesamowita radość.

I moi kochani, to doświadczenie, to przeżycie miłości Pana Boga, nie tylko teoretyczne uświadomienie sobie, ale przeżycie całym sercem, doświadczenie na modlitwie, że jestem otoczony Jego miłością, że jestem jego ukochanym dzieckiem, jest bardzo ważne. Ma znaczenie nie tylko dla tej chwili, żeby przeżyć coś wzniosłego, coś pięknego, wspaniałego, ale to doświadczenie procentuje w całym życiu. Zauważmy, że ta dziewczynka, Joasia Gryzik, późniejsza hrabina, „Kopciuszek ze Śląska” potrafiła być wdzięczną. I to jest najpiękniejsze w jej historii. Doświadczyła niezasłużonej, zaskakującej miłości i dobroci i to zaowocowało w jej w pięknym życiu. Jeśli doświadczę, jeśli przeżyję to, kim tak naprawdę jestem, nie tylko poznam, ale przeżyję prawdę o sobie, o swojej godności dziecka Bożego – to jest punkt wyjścia do dalszych kroków w moim życiu.

I tego życzę każdemu z Was i sobie – żebyśmy w tę dzisiejszą uroczystość Chrztu Pańskiego, kiedy nad Jezusem wkraczającym w wody Jordanu rozlega się głos z nieba: Ty jesteś moim Synem. Ciebie kocham. W Tobie sobie upodobałem – żebyśmy usłyszeli te same słowa i je przeżyli. Niech Pan Bóg nam w tym błogosławi. Pan z Wami. Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec i Syn, i Duch Święty.

Za każdą formę wsparcia naszego kanału z całego serca Wam dziękujemy. Wracamy z prośbą o przekazanie 1,5% z naszych podatków na szkoły katolickie. Również zegar z tym napisem, który nas zapewnia, że Opatrzność Boża towarzyszy każdej sekundzie naszego życia, jest cegiełką właśnie wspierającą te szkoły. Jeżeli ktoś by chciał taki zegar zdobyć, to tutaj ksiądz Piotr pokazuje, jak to można uczynić.

🟢 👨‍🍳👉 Zerknij na nasze filmy kulinarne 🍰 PRZEPIS NA SZYBKIE CIASTO 

Podcast @Dopowiedzenia

Witamy po wakacjach i zapraszamy do kolejnych odcinków dopowiedzeń. Dziś wraz z papieżem Franciszkiem kilka ważnych pytań dla jakości naszego życia.

Zapraszamy na @Dopowiedzenia

Święto Chrztu Pańskiego A/B/C

Czytania Liturgiczne pochodzą z Lekcjonarza wydanego przez: Wydawnictwo Pallottinum