17 Niedziela zwykła rok B

17 Niedziela Zwykła rok B ( J 6, 1-15)

Czy to możliwe, że Jezus testował i sprawdzał wiarę swoich uczniów? Przecież musiał wiedzieć, że nie zdobędą takiej ilości pożywienia dla tak wielkiej liczby ludzi. W tle tej zagadki ukrywają się głębsze motywy i nieoczekiwane zwroty akcji. Dotykając różnych codziennych trudności, przenosimy się do XX wieku, do małej hiszpańskiej miejscowości Olivenza. Tam kucharka Leandra Vazqéz staje w obliczu dramatycznej sytuacji. Zostało jej tylko 750 gramów ryżu, a tłum głodnych ludzi czeka na posiłek. W akcie desperacji woła do błogosławionego Juana Maciasa, a w kuchni zaczynają dziać się rzeczy, które wykraczają poza racjonalne wyjaśnienia. Ryż rozmnaża się w garnku, tworząc prawdziwy cud na miarę kuchennych rewolucji.

Odcinek kończy się refleksją nad mocą wiary w najtrudniejszych chwilach. Czy naprawdę możemy zaufać Bogu w sytuacjach bez wyjścia? Opowiem o niezwykłych wydarzeniach, które potwierdzają, że nawet w najbardziej beznadziejnych momentach warto zrobić to, co w naszej mocy, a resztę zostawić Bogu.

Cud rozmnożenia chleba

Zapraszam na szklankę dobrej rozmowy. Pan Jezus pyta Filipa: Gdzie kupimy chleba, żeby nakarmić tłumy? Św. Jan Ewangelista dodaje: Pan Jezus wystawiał Filipa na próbę, bo wiedział, że chleba o tej porze nigdzie nie kupią. Moi kochani, cud rozmnożenia chleba to jest recepta, algorytm jak postępować w sytuacjach niemożliwych. Akurat w czasie moich ostatnich rekolekcji ignacjańskich prowadzący ojciec tę ewangelię mi ukazał właśnie w świetle stawania w sytuacjach po ludzku sądząc niemożliwych do rozwiązania. Jeszcze inaczej to pokazuje św. Mateusz, który pisze, że Pan Jezus mówi apostołom: Wy dajcie im jeść. – Jak to, przecież nic nie mamy? – Naprawdę nic nie macie? – No nic. – Naprawdę nic? – No nie, jest tu chłopczyk, ma pięć chlebów i dwie ryby. – To przynieście je tutaj. I Jezus dokonuje cudownego rozmnożenia, ale potrzebował tych pięciu chlebów i dwóch ryb. Mógł zrobić pstryk, bo jest Bogiem i w jednej chwili wywołać to wszystko z niczego. Nie. Nie chciał pozbawiać tych ludzi tego, co mogą wnieść. I to jest recepta, jak postępować w sytuacjach granicznych, najtrudniejszych, gdzie po ludzku kończą się wszystkie nadzieje. Zrobić to, co mogę, to, co leży w granicach moich możliwości – chociaż nie zawrócę Wisły kijem, a resztę zostawić Panu Bogu.

Cud rozmnożenia ryżu

W czasie kanonizacji czy beatyfikacji powołuje się specjalne komisje, najczęściej składające się z lekarzy. Bo cuda najczęściej polegają na uzdrowieniu kogoś. Ale są wyjątki. I tak było w przypadku kanonizacji św. Juana Maciasa, dominikanina, który pracował w Peru w XVII w. i opiekował się biednymi.

Cud zdarzył się w miejscowości Olivenza w Hiszpanii, w Andaluzji w parafii Św. Marii Magdaleny. Tam prowadzono ognisko „Nazaret”, do którego przychodzili ubodzy i dawano im jeść, troszczono się o nich. Pewnego razu, było to niedługo po wojnie, 25 stycznia 1949 roku, zrozpaczona kucharka, Leandra Vazqéz widzi, że kończy się jedzenie. Zostało tylko dokładnie 750 g ryżu. Mogła się poddać, ale zrobiła co mogła. Wzięła garniec 10 litrowy, wsypałam ten ryż, 750 g, dodała liście laurowe, kilka cebul, przyprawiła to do smaku i i zaczęła wołać na cały głos: Błogosławiony Juanie Macias ulituj się nad nami, bo umrzemy z głodu. Wyszła na chwilę z kuchni i jak to ktoś dowcipnie powiedział: a szkoda, że wyszła, bo w tym czasie w kuchni zaczęły dziać się prawdziwe kuchenne rewolucje. Kiedy Leandra wróciła do kuchni, garnek był pełen ryżu i przelewał się ten ryż na zewnątrz. Szybko zawołała matkę proboszcza, Luiza Zambramo. Matka przychodzi. Wyciągają wszystkie garnki, które miały. Garnki już są pełne. Przychodzi proboszcz i ponieważ już nie mieli do czego tego ryżu wkładać, powiedział: Stop! Koniec cudu! I cud ustał. W tym dniu nakarmiono 154 osoby. Ksiądz proboszcz Luiz Zambramo później zeznawał, że kiedy brał z tego pierwszego garnka i dawał ryż na talerze, poziom zawsze był pełen.

Komisja składała się z ekspertów technologii żywienia. Byli to także chemicy z Perugii i specjaliści od hodowli zboża z Rzymu. I oni stwierdzili, wzięli ten ryż przede wszystkim do badania i stwierdzili, że z takiej ilości ryżu – 750 g można otrzymać 2 i pół litra potrawy, a nie dziesiątki litrów. I ten ryż, ponieważ on się cztery godziny gotował, powinien być już papką, a dalej był sypki i dobry do spożycia. Dwa ziarenka tego ryżu do dzisiaj są przechowywane w Dykasterii do Spraw Kanonizacyjnych w Stolicy Apostolskiej. Bardzo ciekawy jest obraz na murze domu, w którym dokonał się ten cud. Otóż jest on w postaci kuchennych kafelków. Na tych kafelkach jest mozaika – garnek ryżu, ksiądz proboszcz i kucharka, którzy ryż wydają i uśmiechnięci, biedni, którzy podchodzą z talerzami. A nad tym wszystkim unosi się święty Juan Macias. Popatrzcie, mogła ta kucharka powiedzieć: Nie mam już nic i się poddać. Szatan jest mistrzem właśnie podsuwania takich propozycji. – Nie dasz rady. – To i tak nie wyjdzie. – Wszyscy, ale nie ty. W tym położeniu już nie znajdziesz żadnego wyjścia. Jednak ona miała tylko tę garstkę ryżu. Włożyła do garnka, zaczęła się modlić i stał się cud. I moi kochani, to jest właśnie realizacja jakby tej ewangelii sprzed dwóch tysięcy lat, w dwudziestym wieku.

Wszystko czego potrzebujesz masz w sobie – Wiersz

Przeczytałem taki piękny wiersz Philipa Brewera pod tytułem „Rozmnożenie chleba”. Pan chce się posłużyć tym, co posiadasz, aby dać ci wszystko, czego pragniesz. Pan chce wykorzystać miejsce, w którym teraz jesteś, abyś mógł znaleźć się w miejscu, w którym byś się nigdy nie znalazł. Pan chce spożytkować to, co teraz potrafisz zrobić, abyś mógł dokonać rzeczy niemożliwej. I Bóg chce wykorzystać to, kim teraz jesteś, abyś mógł się stać kimś, kim nigdy nie mógłbyś się stać. Tylko trzeba w to wierzyć. Moi kochani, rzeczywiście w każdej sytuacji zrobić to, co mogę, a resztę zostawić Panu Bogu. Dla mnie zawsze ten głos rodziców, dziadków, babci, które martwią się o los swoich wnuków: No, co ja mogę zrobić? Jest Facebook, jest Instagram. Oni tam siedzą. Te czaty. Ci ludzie, którzy tam się z nimi spotykają, odbierają im wiarę. Czy mój syn, moja córka, mój wnuk będzie dalej się modlił? Będzie dalej wierzył w Boga? Przecież ja nic nie mogę zrobić. – Nic nie możesz zrobić? – No nic. – Naprawdę nic nie możesz zrobić? – No mogę. Mogę porozmawiać o Panu Bogu. – No to właśnie rozmawiaj. Kiedy masz tego wnuka u siebie tak mimochodem rozpocznij rozmowę na temat ewangelii, na temat wiary. Nie, żeby go pouczać czy rozliczać, ale dać świadectwo. Tak między wierszami, między zdaniami, wypowiedziami, w rozmowie wtrącić to, co Pan Bóg dla Ciebie zrobił. Powiedz mu o tym. I jeżeli każdy zrobi to, co może, no to będą owoce.

Św. Teresa z Avili, mistyczka i reformatorka Karmelu

Moi kochani, wiemy, miałem okazję – będę się jeszcze tym tutaj dzielić – uczestniczyć w pielgrzymce śladami św. Teresy z Avila i św. Jana od Krzyża. I jest w Avila – dzisiaj wygląda bardzo skromnie, kościółek, gdzie św. Teresa przyszła dokonać reformy Karmelu. Dokładnie 24 sierpnia to było. Pamiętam tę datę, bo to akurat dzień moich urodzin. Oczywiście ten dzień urodzin 400 lat później. I siostry, współ siostry mówią: Teresa, nie dasz rady, masz tylko trzy dukaty. Porywasz się z motyką na księżyc. Gdzie chcesz założyć klasztor – z trzema dukatami? A Teresa mówi: Teresa i trzy dukaty to nic, ale Teresa, Bóg i trzy dukaty – to wszystko. I rzeczywiście Karmel stoi. Byłem, widziałem, modliłem się.

Moi kochani, o. Raniero Cantalamessa – no podziwiam – w tegoroczny Wielki Piątek ten 90-letni kapłan wyglądał jak młodzieniec – no co prawda z siwymi włosami, ale umysł bystry, młody w Bogu – podzielił się kiedyś takim doświadczeniem. Mówi, że jeden ze współbraci w kapłaństwie cierpiał. Był kaleką, miał nieco krótszą jedną nogę. Uczestniczył w takiej modlitwie o uzdrowienie i nagle wszyscy mieli wrażenie, on sam też, że coś się stało, że nastąpił jakiś cud. Ale po tym cudzie noga zaczęła go coraz bardziej boleć. Nie mógł chodzić, nie mógł się poruszać, więc poszedł do lekarza sprawdzić co to jest, bo miało być lepiej, a jest gorzej. Lekarz ortopeda, bardzo ceniony, dokonał wszystkich badań, dokonał specjalistycznych pomiarów i powiedział: Proszę księdza, ksiądz ma zdrową nogę. Księdza prawa noga jest dokładnie takiej samej długości jak lewa. Powodem dolegliwości jest but ortopedyczny, który ksiądz nadal nosi. Okazało się, że modlił się o uzdrowienie, a nie zdjął buta, który przedłużał jego nogę, a już nie był potrzebny. Pytanie: Czy ja ufam Bogu? Czy potrafię zaufać?

Moi kochani, skorzystajmy z tej recepty, z tego algorytmu, jak postępować w sytuacji granicznej, trudnej. Zrobić to, co mogę. Nie rezygnować z tego. Zrobić to, co mogę, nawet jeśli to jest bardzo niewiele i wydaje się niewystarczające. To, co mogę. A resztę zostawić Bogu. Niech właśnie na takie zaufanie i zapał do tego, by zrobić to, co mogę, nawet jeśli to jest bardzo niewiele, błogosławi nam Pan Bóg. Pan z wami. Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec i Syn, i Duch Święty.

Cieszę się, że czerpiecie to, co wartościowe z tego programu w czasie wakacji. Mamy dokładnie połowę wakacji. Tak, że młodzi niech się nie smucą, bo co prawda połowa jest za nami, ale połowa jest przed nami. Dziękuję za wszystkie subskrypcje, za lajki. Nie dlatego, żebym był spragniony takich znaków z Waszej strony, ale dlatego, że dzięki temu te treści się mogą lepiej rozchodzić. I życzę wszystkim dobrej tej drugiej połówki wakacji. Do zobaczenia!

🟢 👨‍🍳👉 Zerknij na nasze filmy kulinarne 🍰 PRZEPIS NA SZYBKIE CIASTO 

Podcast @Dopowiedzenia

Witamy po wakacjach i zapraszamy do kolejnych odcinków dopowiedzeń. Dziś wraz z papieżem Franciszkiem kilka ważnych pytań dla jakości naszego życia.

Zapraszamy na @Dopowiedzenia

17 Niedziela Zwykła rok A/B/C

Czytania Liturgiczne pochodzą z Lekcjonarza wydanego przez: Wydawnictwo Pallottinum