Uroczystość Narodzenia Pańskiego rok A – Ewangelia (J 1, 1-18)

„Ostatni gość przy żłóbku” to opowiadanie dwóch francuskich autorów, które nawiązuje do starej legendy o Ewie, matce wszystkich ludzi, która przychodzi do żłóbka Jezusa, by oddać swój grzech. Legenda ta mówi o odkupieniu i o tym, że Jezus przychodzi, by wziąć od nas to, co nas boli i co nam ciąży. Tekst również odnosi się do kazania księdza profesora Waldemara Chrostowskiego, w którym mówi on o zadaniu Mojżesza, który miał wyprowadzić naród wybrany z niewoli Egiptu, oraz o imieniu Boga, które jest Jego obecnością.
Ks. Marek zachęca do szukania Boga w naszym życiu i przyjmowania Jego obecności oraz do troski o innych, szczególnie o tych, którzy są w potrzebie. Uroczystość Narodzenia Pańskiego rok A – zapraszam

Ostatni Gość przy żłóbku

Dwaj francuscy autorzy napisali opowiadanie pod tytułem „Ostatni gość przy żłóbku”. Nawiązuje ono do starej średniowiecznej legendy. Po nocy Bożego Narodzenia o świcie Maryja przygotowuje sobie sianko, żeby się wreszcie przespać, trochę odpocząć. Wszyscy goście już odeszli, złożyli swoje dary.

Nagle do szopki wchodzi stara, pochylona ku ziemi kobieta z pomarszczoną, pokrytą zmarszczkami twarzą. Maryja się przestraszyła. Nie wie, kim jest ta osoba, ale zwierzęta, które były w szopce, zachowywały się dziwnie spokojnie, jak gdyby znały ją od zawsze. Kobieta uklękła u brzegu żłóbka i zaczęła przeszukiwać stare, zniszczone ubrania. Wyjęła jakiś przedmiot i złożyła w żłóbku. Maryja patrzy – w żłóbku leży jabłko.

I nagle ta kobieta się wyprostowała, wstała, jakby zrzuciła z siebie jakiś ciężki balast nie do zniesienia. Z twarzy zaczęły znikać zmarszczki. Pojawiła się twarz pięknej, młodej kobiety. Legenda mówi o tym, że do żłóbka przyszła Ewa, matka wszystkich ludzi. Bo wreszcie przyszedł Ten, komu może oddać swój grzech, który jej ciążył. Ta legenda zawiera w sobie głęboką prawdę. Jezus przychodzi po to, by wziąć od nas to, co nas boli, co nam ciąży, czego się boimy. Legenda o ostatnim gościu przy żłóbku mówi o tym, na czym polega odkupienie. 

Imię Boga – OBECNOŚĆ

Moi kochani, ksiądz profesor Waldemar Chrostowski, kiedy mówił o Mojżeszu w czasie jednych z rekolekcji, mówi, że Mojżesz otrzymał przy krzaku ognistym właściwie zadanie nie do wykonania. Ma wyprowadzić naród wybrany z niewoli potężnego Egiptu. Kiedy pyta o imię Boga, Bóg się przedstawia. Mówi: Jestem, który jestem – ‘ehje aszer ‘ehje.

Ksiądz Profesor mówi, że imieniem Boga jest Jego obecność. I nawiązuje do życia w tym swoim kazaniu i mówi:

Kiedy mama jest przy łóżeczku chorego dziecka, podała już wszystkie leki, Czuwa, bo dziecko ma gorączkę i i mówi: Jestem, nie bój się, jestem z tobą. Kiedy mąż wraca zmęczony do domu z pracy, rozbiera płaszcz, stawia teczkę w przedpokoju i mówi: Jestem. Kiedy tata idzie z synkiem przez ciemny park, dziecko zaczyna się bać, tata chwyta go mocniej za rękę i mówi: Nie bój się, jestem.

Emmanuel to Bóg z nami. Jezus przychodzi na świat po to, żebyśmy jeszcze bardziej odczuli obecność Boga. Jezus, Bóg z nami, chce, żebyśmy mieli świadomość Jego obecności w naszym życiu. Sama świadomość tego, że jest z nami Bóg, że nie jesteśmy sami, już zmienia całą perspektywę patrzenia na świat, radzenia sobie z lękiem, niepewnością, chorobą, różnymi trudnymi doświadczeniami. Bo jest Bóg. Do Niego należy ostatnie słowo. On nad wszystkim panuje.

Zobacz nasze inne publikacje podcastowe 🎧 👉  Diecezja na Podcastach

Dziękujemy że jesteście z nami i z nami rozważacie Liturgię Słowa jaką niesie Uroczystość Bożego Narodzenia rok A.

Mój dar dla Jezusa

Tak jak Ewa w tej legendzie oddała swój balast, to jabłko, które ciążyło jej przez całe wieki, przez całe epoki, bo wreszcie przyszedł Zbawiciel, tak, Ty oddaj Jezusowi to, co ci ciąży w życiu, co jest dla ciebie trudne, z czym nie możesz sobie dać rady.

Rozpocząłem od średniowiecznej legendy, a zakończę opowiadaniem współczesnym o pewnej małej dziewczynce, która w noc Bożego Narodzenia przyszła do żłóbka. Nie miała co dać Jezusowi. Po drodze mijała różne szkiełka, rozsypane szkło. Podniosła kawałek, mówi: Przynajmniej to ofiaruję Jezusowi. Podchodzi do żłóbka i mówi: Panie Jezu, chcę ci coś podarować, ale nie mam co. Daję Ci to szkiełko. To jest jedyny dar, który znalazłam, który mogę Ci ofiarować.

Pan Jezus mówi tej dziewczynce: Słuchaj, a przecież w szkole robiliście piękne gwiazdki na choinkę. Czemu nie chcesz Mi dać tej gwiazdki, którą zrobiłaś? Panie Jezu, nie mogę Ci dać tej gwiazdki. Ona mi nie wyszła. Dostałem za nią słabą ocenę. Wszystkie dzieci się ze mnie śmiały, a tata w domu powiedział: Ty nawet gwiazdki nie potrafisz porządnie zrobić. A może dasz mi tę filiżankę, z której zawsze pijesz herbatkę?

Panie Jezu, nie mogę Ci dać tej filiżanki, bo jej już nie ma. Rodzice się pokłócili po raz kolejny, ja już nie mogłam tego słuchać, nie mogłam tego znieść. Wzięłam filiżankę i z całej siły rzuciłam nią na ziemię. Rozbiła się na drobne kawałki. I w dodatku jeszcze okłamałam, bo kiedy tata i mama zapytali, gdzie filiżanka, co się z nią stało, powiedziałam, że mi wypadła z rąk i sama się rozbiła.

Pan Jezus patrzy na tę dziewczynkę i mówi: Daj mi tę nieudaną gwiazdkę, daj mi szkiełka z tej rozbitej filiżanki, bo Ja przyszedłem na świat po to, by wziąć od ciebie to, co nieudane, rozbite, to co połamane. Oddaj mi całe swoje życie. Ja po to przyszedłem.

Do kogo przyszedł Jezus? – słowa Leona Wielkiego

Moi kochani, zakończę to rozważanie słowami, które zawsze dla mnie są wstrząsające. Jest to homilia na noc Narodzenia Pańskiego papieża Leona Wielkiego. Mówi ona o tym, ten fragment, który teraz tutaj przytoczę, że Jezus przyszedł, by przynieść radość wszystkim. Z tej radości nikt nie jest wykluczony:

Dzisiaj w niebie radują się aniołowie, drży w otchłani wróg rodzaju ludzkiego, na ziemi powstają z grzechów grzesznicy. Niech się raduje święty, bo jest już blisko wieńca nagrody. Niech się weseli grzesznik, bo Pan niesie mu przebaczenie. Niech się rozraduje ten, kto jeszcze nie zna Boga, bo On wzywa Go do życia. A więc radość i nadzieja dla wszystkich. Pan z wami. Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty.

🟢 👨‍🍳👉 Zerknij na nasze filmy kulinarne 🍰 PRZEPIS NA SZYBKIE CIASTO 

Podcast @Dopowiedzenia

I zapraszam do wysłuchania ostatnich tegorocznych „Dopowiedzeń”. To jest niesamowite, ksiądz Piotr i ksiądz Mateusz zdążyli już przejść podróż przez cały Katechizm. Kiedy zaczynali, to wydawało mi się, że to będzie trwało wieki, przecież Katechizm jest potężną księgą, ale okazało się, że to tak szybko przeleciało. Tak też całe nasze życie przejdzie. Warto posłuchać tego ostatniego odcinka. To jest taka bardziej rozmowa o tym, jak te „Dopowiedzenia” powstawały, z czego korzystali. A więc można powiedzieć: Dopowiedzenia do „Dopowiedzeń”. Posłuchajmy. Naprawdę warto.

Zapraszamy na @Dopowiedzenia

Uroczystość Narodzenia Pańskiego rok A

1. czytanie (Iz 52, 7-10)

Cała ziemia zobaczy zbawienie Boże

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: «Twój Bóg zaczął królować».

Głos! Twoi strażnicy podnoszą głos, razem wznoszą okrzyki radosne, bo oglądają na własne oczy powrót Pana na Syjon. Zabrzmijcie radosnym śpiewem, wszystkie ruiny Jeruzalem! Bo Pan pocieszył swój lud, odkupił Jeruzalem. Pan obnażył już swe ramię święte na oczach wszystkich narodów; i wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga.

Psalm (Ps 98 (97), 1bcde. 2-3b. 3c-4. 5-6 (R.: por. 3cd))

Ziemia ujrzała swego Zbawiciela

Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.

Ziemia ujrzała swego Zbawiciela

Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją *
dla domu Izraela.

Ziemia ujrzała swego Zbawiciela

Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.

Ziemia ujrzała swego Zbawiciela

Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.

Ziemia ujrzała swego Zbawiciela

2. czytanie (Hbr 1, 1-6)

Bóg przemówił do nas przez Syna

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat.

Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się większy od aniołów, o ile odziedziczył dostojniejsze od nich imię. Do którego bowiem z aniołów powiedział Bóg kiedykolwiek: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem»? I znowu: «Ja będę Mu Ojcem, a on będzie Mi Synem»?

A skoro ponownie wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: «Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży».

Aklamacja

Alleluja, alleluja, alleluja

Zajaśniał nam dzień święty,
pójdźcie, narody, oddajcie pokłon Panu, bo wielka światłość zstąpiła dzisiaj na ziemię.

Alleluja, alleluja, alleluja

Wersja dłuższa

Ewangelia (J 1, 1-18)

Słowo stało się ciałem

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.

W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.

Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.

Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

Wersja krótsza

Ewangelia (J 1, 1-5. 9-14)

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.

W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Uroczystość Narodzenia Pańskiego rok A/B/C

Czytania Liturgiczne pochodzą z Lekcjonarza wydanego przez: Wydawnictwo Pallottinum